Met de kust blijkbaar weer veilig verkennen ze de binnenkant van de piramide. Met toverdrankjes weet Tin-a-Tin het verzwakkende kracht van de bloedzuiger te verzachten en de schade te herstellen. Het blijkt dat de centrale plateau helemaal niet bestaat, en de grond om het heen ook niet. Wie daar zou staan, om bijvoorbeeld de mooie edelstenen uit de muurschilderijen te verwijderen, zou een nare verrassing krijgen. Het hele gebied is één stinkend put, meer dan zestig voet diep.

Hope en Templeton hebben eerst moeite om het put te zien. Bohairic vraagt ze om voorzichtig vooruit te lopen, maar Hope kan niet te dicht in de buurt komen zonder vreselijke buikpijn te lijden. Templeton zet zijn voeten op wat de anderen veilig grond noemen voelen en reikt zijn hand uit. Hij kan zelfs de koude stenen van de kolom voelen!

"Concentreer je op mijn hand, jij ook Hope," zegt Bohairic, en hij beweegt zijn hand langzaam van hun weg, naar de steen.

"Focus er niet op, laat het wazig worden wanneer het verder weg is, kijk wat er gebeurt met alles om het heen..."

Voor hun ogen worden de stenen muren net zo wazig als zijn hand, en dan zien ze er helemaal doorheen! De randen van de muren worden mistig en lichtdoorlatend, en de gat in de grond voor hun voeten komt in zicht.

"Shit! Het scheelt een haartje en je lag erin!" zegt Hope.

"Een schaamhaartje!" lacht Templeton.

"Het is geen grap," zegt Bohairic, "Deze magie is krachtiger dan de meeste. Wees op je hoede - je eigen zintuigen kunnen je verraden hier."

"Ja, dat kun je wel zeggen, maar als ik moet kotsen en op mijn bek val, weet ik ook dat er sterke magie in de buurt is. Mijn maatje vindt het niet zo leuk!" Hope blijft uit de buurt van de kolom en wacht totdat de rest het verder gaan onderzoeken.

"Ik houd een touw wel vast."

******************************************************************

Waar het illusie begint loot de grond ook af, en het blijkt behoorlijk glad ook. Sheler glijdt uit en valt bijna in de put; op het laatste moment weet ze een dijbeen te pakken en kan ze zichzelf weer redden. Alleen zij weet dat het anders had kunnen aflopen, en ze huivert. In haar hoofd ervaart ze het alternatief; haar voeten glijden uit, ze mist de dijbeen met haar uitgerekte hand, ze valt de duistere put in en valt, valt, valt... na een eindeloze tijd vallen ziet ze de bodem. Het komt snel dichterbij. Ze ziet alle stenen in het licht van haar harnas, ziet de verbrijzelde skeletten van andere, eerdere slachtoffers, de punten van de grote spiesen worden zichtbaar ... Ze schroeit haar ogen even dicht en schudt het van haar af, ademt langzaam totdat de rillingen ophouden.

"Pas op, mensen! Het is glad!"
Tin gaat een paar centimeter boven de grond vliegen en zweeft naar de put toe. Ze vliegt over de opening, laat zich zakken en kijkt naar beneden.

"Ik zie een soort plint aan de westkant. De andere kant... ik weet niet hoe diep het is!"

Bohairic, ook vliegend, kijkt de donkere hol in. Ik kan de bodem niet zien, maar er ligt, of hangt, iets magisch. Hoe diep weet ik niet, dieper dan jouw plint in ieder geval.

Templeton en Hope gebruiken de tijd om aan al de standbeelden te trekken en te duwen. Uiteindelijk zijn ze overtuigd; geen beeld draait, kantelt, schuift, kiepert of openvouwt.

"Wat saai!"

"Je hebt gelijk, Hope," zegt Tin-a-Tin, "Tijd om weer wat leuks te ontdekken. Sheler - kom je mee? Ik heb je licht nodig."

Sheler knikt en wacht op Tin,

"Ik loop niet naar je toe over dat gladde nepgras!"

"Ik breng je wel," zegt Templeton, "Je kunt op mijn voet staan. Je weegt toch niks!"

Tin-a-Tin haalt een touw uit haar rugtas, maakt het vast om haar taille, en vliegt naar Hope toe.

"Als het en hele expeditie wordt dan is het misschien een idee om een paar ... voorzorgsmaatregelen... te treffen. Hou jij het touwtje vast?"

Hope knikt en pakt het andere uiteinde van de touw. Templeton en Tin-a-Tin vliegen door de kolom heen en verdwijnen de put in. Het licht van Sheler haar harnas blijft uit de put stralen, en de stem van Tin-a-Tin legt uit aan de mensen boven wat er allemaal gebeurt.

"Ongeveer dertig voet naar beneden... gadver het stinkt hier... de muren zijn glad en bedekt met schimmel en alge... de plint lijkt wel stabiel - het steekt uit de muur en er is ook een deur...WACHT EENS!! Wacht eens, Templeton... misschien is er een val. Even kijken... ja! JA! Zie je wel? Een val, een mechanische val. Goed idee Sheler, gaan jullie even naar boven, ik red me hier wel. "

Bohairic roept naar beneden, "Ik heb je in de gaten en sta klaar om je eruit te halen!"

"Dankjewel Bo, even kijken... schroevendraaier... hamertje... lijm... elastiekje... schroevendra...oepsie."

KA-BOEM!

De muur valt weg in een oogwenk, en Tin ziet iets groots in een donkere kamer achter de muur. Ze ziet ook een gloeiend symbool in de lucht, en gaapt gelijk. Ze weet het slaperig gevoel te onderdrukken en heeft amper een seconde te beseffen dat een eng, ratelend geluid nu de kamer en de schacht vult. Zo veel prikkels tegelijk! Voordat ze het door heeft wat daar staat te ratelen knippen twee enorme klauwen in haar kleine lijf. De een knijpt haar vast en snijdt diep in haar buik, de tweede knijpt dicht om haar nek en probeert haar hoofd eraf te rukken. Ze hoort de schaarachtige klauw dichtslaan, en tegelijk ademt ze nog. Boven in de tunnel hoest Bohairic, voordat hij roept;

"Snel Tin! Weg!"

Gloeiende runes verschijnen op haar voeten en ze denkt aan het licht boven. Ze hangt meteen in de lucht bovenaan de schacht. Boven haar hangt Bohairic met zijn handen om zijn eigen nek. Bloed sijpelt tussen zijn vingers en druppelt naar beneden. Hij ziet er bleek uit, en vliegt gelijk omhoog en opzij. Hij had de genadeklap voor haar opgevangen.

Tin vliegt naar hem toe, met haar linkerarm om haar buik waar het ook bloedt.

"Dankjedankjedankje Bo, ik dacht dat ik dood was!" Ze kust hem en lanceert een bal vuur naar beneden. Het verdwijnt de schacht in en explodeert bij het platform. Het beest blijft onverstoord ratelen, en Tin vliegt naar de anderen.

"Een doodshoofdenschorpieoen! Rammelen met schedels op de klauwen!"

Sheler springt op Templeton en de twee verdwijnen de put in.

"WACHT!" roept Tin, met grote ogen, "Kijk niet naar het symbool!"

Blauw haar verschijnt weer langzaam boven de grond, gevolgd door de rest van Templeton en daarna Sheler.

"Misschien kan je ons eerst inlichten?"

Terwijl Tin-a-Tin zichzelf en Bohairic oplapt met haar toverstokje, trekt Hope de touw weer omhoog die net om Tin haar taille hing. Rook dwarrelt omhoog van het einde van de touw en hij knijpt de smeulende draden uit.

Tin legt uit dat de hele muur in de grond is gevallen, en dat er een kleine kamer achter is. Deze heeft een gloeiend, magisch symbool in de lucht hangend; een symbool dat je in slaap kan brengen. Onder het symbool staat een groot beest in de vorm van een schorpioen. Het heeft schedels op de klauwen en op het hoofd, en deze ratelen en rammelen. Achter het schorpioenbeest meent ze een deur te hebben gezien.

De groep neemt zo veel maatregelen mogelijk om zo'n ongunstige situatie aan te pakken.

"Vechten. Tegen één of ander... wat zei je Tin, een  ondode schorpioenbeest superconstruct? En dan onder een Symbool dat je bewusteloos slaat als je het ziet - mooi is dat. Doe je je ogen dicht en rukt dat beest je kop eraf, houd je je ogen open en je valt in slaap. Dan is het maar een gok of je gevierendeeld wordt, of dat je in de put valt. En daar zal ook een enge monster in zwemmen - geen twijfel aan!"

"Templeton, oma, maak je geen zorgen. Ik zal je beschermen..." zegt Hope, "... alhoewel ik eerst met je moet gaan vliegen met die laarzen van jou. Verdomde klotemagie..."

"Tjongejongejonge," zegt Sheler, "wat een getetter allemaal! We zijn hier om mensen te helpen, en verkennen tegelijk een niet verkend gebied - we worden dus beschermd door alle goede machten in de wereld, maar vooral door Shaundakul."

"Ja, en Hij helpt diegenen die zichzelf helpen, toch? Maak je dit blinddoek voor me even vast? Ik kan nog steeds met dat spreukje zien." zegt Tin-a-Tin. Ze geeft een vies doekje aan Sheler en draait zich om.

"Over verkennen gesproken," zegt Bohairic, "Ik zal even kijken wat daar staat op ons te wachten."

Hij maakt zich eerst onzichtbaar en vliegt daarna de schacht in. Met zijn rug tegen de wand, zo ver mogelijk uit de weg van de grijpklauwen van de grote schorpioen, vliegt hij naar beneden. Hij weet niet of het hem hoort of aan voelt komen, maar het verschijnt plotseling onder hem, en de grote klauwen grijpen naar zijn benen! Het kan hem net niet pakken en begint weer te rammelen met de schedels, rakastaschedels zo te zien, die aan de klauwen geregen zijn. Het geluid dringt in zijn hoofd en raakt hem diep. Voordat hij het zelf beseft vliegt hij onder het dak van de piramide, en geen macht op heel Toril zou hem in die schacht weer krijgen! Hij kan het niet verwoorden, maar dat geluid heeft iets dierlijks in zijn ziel geraakt, en hem flink bang gemaakt!

Onzichtbaar zweeft Bohairic boven de schacht te hyperventileren. Blij dat niemand zijn gezicht ziet geeft hij een aantal tips door.

"Het is... een construct... ga voor... gewrichten... laat het ... geratel... je niet... bang maken. Fluit iets... vrolijks... of zo... hoeh...shit...ik moet... even... succes jongens!"

"Nou, met z'n vieren dan?" zegt Templeton, "Bohairic is gevloekt of zo. Lossen we straks op. Hope?"

Hope stapt op de voeten van Templeton, die zijn schilden voor hen beide uitzet, als een muur.

"Bah! Het voelt vies! Magie op je schilden, op je shirt, op je voeten, op die zwaard die in mijn neus steekt... waarom draag je die überhaupt? Gaan we, of wil je hier blijven? Springen, smurf!"

Sheler en Tin kijken elkaar aan en rollen met hun ogen.

"Mannen!"

De vier dalen af de schacht in. Het licht van de lampjes en van Sheler werpt scherpe schaduwen voor zich uit, en het gerammel van beneden laait op. Templeton vliegt achteruit terwijl hij afdaalt, en dan hard naar de opening toe. Twee grote klauwen proberen zijn schilden van zijn armen te rukken, maar hij weet ze vast te houden, in de muurhouding. Het grijs licht van een rune hangt in de lucht over het schorpioenbeest, en schudt een golf slaperigheid van zich af. Met de klauwen bezet, draait hij zich om en laat hij Hope afstappen. Hope zet hard tegen zijn benen af en rolt onder de twee klauwen door. Templeton zweeft achteruit en kijkt angstig aan terwijl de grote staart van het beest achter Hope de grond inslaat. Stof en steentjes vliegen af en het ijzerharde staart laat een natte vlek achter op de kapotgeslagen tegels.

Hope komt omhoog bij de deur achter het beest en zijn bijl vliegt zijn handen in. Hij lijkt geen last te hebben van het symbool dat boven hem in de lucht hangt. Het beest loopt voor- en achteruit op zoek naar een betere standplaats, en hij ontdekt dat zijn adamantine bijl zonder veel moeite door een poot kan hakken.

Ook Tin-a-Tin heeft geen last van het symbool - omdat ze het gewoon niet kan zien. Haar blindsight geeft haar een grijs beeld van alle vormen in de buurt; vooral de verschillende vlakken en afgangen. De klauwen van het schorpioenbeest lijken te groeien elke keer dat de schedels rammelen, en het symbool bestaat voor haar gewoon niet.

Het beest draait zich in de smalle ruimte volledig om en probeert Hope in zijn klauwen te pakken. Tin begint met dolken te gooien, en het flitsen van haar Deathstrike Bracers zorgt er voor dat haar worpen goed door het harnas van het beest komen. Sheler laat los met Splinterbolts, en Templeton beukt met zijn schilden keer op keer in op de gewrichten van de achterste poten. Ondanks het dikke harnas begeven de poten het vrij snel onder deze genadeloze aanval, en Hope grijpt zijn kans. Met twee bijlslagen vallen de twee grijpklauwen op de grond, en terwijl dat geluid nog weergalmt door de schacht en de piramide boven, verdwijnt zijn bijl diep in het met schedels bedekte hoofd. Tegelijk slaan vijf gloeiende pijlen in op de romp van het ding, en met veel geratel, gerammel en geklater zakt het in elkaar op de vloer van het kamertje.

Onder het zilvergrijze licht van het symbool doorzoekt Hope snel de kamer. Het deurtje blijkt nep, en dan komt het stemmetje van Tin-a-Tin uit de schacht.

"Hier! Onder het plint - de echte ingang!"

Moet ik alweer googlen

Ik ga slapen, jullie nog niet.

Tenzij het niet uitmaakt of je wel of niet level-up bent natuurlijk...

Was ook de bedoeling, Jacco :-)

Stelling: Als je vliegt zonder gebruik van natuurlijke vliegcapaciteiten, en je sleept iemand mee en krijgt er meer dan een Light load mee - you are considered grappled, lose Dex bonus to AC, do not threaten, and count as flat-footed.

Discussieert!

Ik bedoel - stel je voor dat je uit een helicopter aan een touw hangt en je hebt een drenkeling gered. De touw houdt jullie allebei in de lucht (=Fly spell) maar je voelt het hele gewicht van die persoon zelf, en je kunt echt niet veel meer doen dan zorgen dat ze niet vallen. Zij hebben de armen aan jou vastgeklemd, en vice-versa. Nou dat touw is misschien meer als een Levitate, en met Fly kun je dus omhoog, omlaag, en sturen - maar dan vliegt de hele ledematenmassa mee als één klont. Templeton is sterk, maar Hope is een grote jongen.

Als je vrouw even op je rug springt en je probeert Total Defense de trap af te dalen...?

Vind je het vliegen zelf al niet wonderlijk? En alle andere dnd capriolen? Dus tis maar wat jij toelaat DM, waar ligt jouw grens? Het maakt mij niet uit, als het voor iedereen maar gelijk is.

ik vind die light load grens wel ok >d

Niet mee eens, de load grenzen staan al in de tekst van de fly spell.
En je checks gaan al naar beneden vanwege het extra gewicht...
Voor elke 5 lb een -1 geloof ik? Hoe was dat ook al weer :-D

Medium load -- max dex +3 daar kan ik mee leven.
Niets in je handen als je iemand vasthoudt - ook.
Alleen slaan met light weapons in zo'n situatie - misschien ook wel een gooie.
Total defense - nooit weer, te veel van het goede...

Hope gebruiken als shield/ cover - daar zit wat in

HOPE HIELD ZICHZELF VAST EN TEMPELTON HIELS HOPE NIET VAST DUS KON DIE MET SCHILDEN VERDEDIGEN GA MAAR EENS BIJ IEMAND OP DE RUG EN HOU DIEGENE NIET VAST ONDER ZIJN BENEN ALLA PAARDJE RIJDEN KAN ECHT WEL